Bob Margolin & The Mike Sponza Band (US/I) Blues MOD (Move2Blues) Hasselt (12-12-2019) reporter: Marcel - photo credits: Rootsville info organisatie: Move2Blues info artists: Bob Margolin - Mike Sponza © Rootsville 2019

Zowat één keer per maand trekken we er op uit naar het, voor ons, verre Limburg. Want dan is het tijd voor een lekker optreden in de MOD, in een organisatie van onze vrienden van "Move2blues". Deze maand stond gouwe, ouwe "Bob Margolin" op de affiche met de "Mike Sponza Band" als back up. Dat was nu een naam die al lang op mijn bucketlist stond en die ik uiteindelijk eens “live” kon meemaken en onderussen afvinken van mijn lijst.

Bob Margolin werd geboren in Boston in 1949 en start op 15 jarige leeftijd met gitaar spelen. Het feit dat hij lid was van de "Muddy Waters Band" is een titel die altijd aan hem zal blijven kleven, al is dit niets om je voor te schamen. “Steady Rollin” Bob Margolin was van 1973 tot 1980 vaste gitarist in de band van de grote meester. Inmiddels zijn we 39 jaar, vele projecten en solo albums verder.

Kortom, Bob Margolin is een grote naam in de wereld van de blues, hij heeft een mooie wat luie stem, zijn gitaarspel is down to earth en altijd smaakvol en ter zake en hij schrijft fijne eigen liedjes en kiest zijn covers zorgvuldig. Hij is een van de weinigen die de grenzen van de blues weet te verleggen zonder de tradities te verloochenen. Best in orde dus.

Ondertussen is de man al 70 en hij doet het iets rustiger aan. Hij kan het zich ook veroorloven. Hij treedt op en maakt cd’s wanneer hem dat uitkomt. Hij deelde het podium met al wie naam heeft in de blues scene en heeft een rij trofeeën op de kast staan. Als begeleidingsband tijdens deze tournee doet hij net als in 2011, toen hij reeds te gast was in de Muziekodroom, beroep op Italiaanse Mike Sponza Band. Dat betekent dus Mike Sponza op gitaar, Marco Pandolfi op de harmonica, Roberto Maffioli op bas en Moreno Buttinar aan de drums.

Voor het eerst had het optreden plaats in de vernieuwde Club. Voor mij leek het piepklein maar Danny verzekerde ons dat er onlang 200 man had binnengezeten. Vroeg mij af waar ze die hadden gestoken. Waarschijnlijk gestapeld of zo.  Er was wat volk afgezakt en daardoor was het zaaltje redelijk volgelopen, meer moest er voor mij eigenlijk niet in of het zou niet meer aangenaam zijn. Het podium is laag en van achteraan de zaal kon men net iets meer dan het kruin van de muzikanten ontwaren. De klank daarentegen zat echter wel snor en dat is wel belangrijk. Stipt om 21 uur ging Mike met zijn accolieten van start met ‘Poor Boy’ en daarmee waren we vertrokken voor 2 strak uitgemeten sets van een uur.

Hierna werd Bob Margolin aangekondigd en die haalde meteen de slide boven voor ‘Going To Chicago’ een lang uitgesponnen slow blues met een hoofdrol voor het schitterende harpwerk van Marco Pandolfi. Waarna het iets pittigers mocht met ‘Just Keep Lovin Her’ waarna Bob , na en klein verhaaltje, Bob Dylan’s ‘I Shall Be Released’ mocht inleiden. Bob bleef op een traag tempo spelen met ‘Red Hot Kisses’ en ik kon aanvoelen dat er weinig enthousiasme zat in het publiek. Met ‘The Better You Treat Your Lover’ werd het tempo eventjes opgetrokken om te eindigen met het onvermijdbare ‘Mannish Boy’ van Muddy Waters.

We kregen een wel zeer korte pauze, waar ik me niet van de indruk kon ontdoen dat er een vonkje ontbrak om het optreden naar een iets hoger niveau te tillen en de aanwezigen enthousiaster te maken. Schitterende muzikale dingen gehoord, dat wel, met een Mike Sponza die zijn gitaar liet schitteren en het prachtige werk van Pandolfi aan de Mississippi Saxofoon goed gesteund door de retenstrakke ritmesectie. Zelf ben ik steeds onder de indruk van Bob’s zware, warme, diepe stem, maar ik miste dat extra.

Blijkbaar hadden ze dat bewaard voor de tweede set want na de start door Mike en zijn bende schoot Bob in gang met een schitterend ‘Peace Of Mind’ gevolgd door ‘Caldonia’ van Louis Jordan. That’s what I was talking about. De vonk die we nodig hadden en je zag het onmiddellijk aan de reactie van het publiek. Het enthousiasme groeide en de aanwezigen gingen meer mee in de muziek. Het mocht dan even rustiger met ‘Mercy’, maar hierna ging het tempo weer de hoogte in met ‘Who Do You Love’, een vettige Bo Diddley song, waarin plaats werd gemaakt voor de bandleden om elk hun skills te vertonen. Met Leroy Carr’s ‘How Long Blues’ mocht het dan even rustiger waarna er feestelijk werd afgesloten met ‘Mojo Working’.

Het was niet direct een optreden dat in de annalen zal worden genoteerd wat mij betreft, daarvoor zat er mijns inziens iets te weinig pit in de eerste set. Maar de tweede set maakte heel veel goed en liet mij toch met een goed gevoeld huiswaarts keren. Door de regen maar met een warm muzikaal gevoel van binnen. Missie weer geslaagd voor Danny & Co. Volgende afspraak is op 09 januari met "The Muddy Waters Tribute Band". Tot dan jongens en meisjes....

Bob Margolin & Mike Sponza Band